Zaterdag 24 augustus.
Wij hadden al aan het begin van de week besloten om dit weekend een wandeling op de hei te doen. We hadden gehoord en gezien dat de heide momenteel in bloei staat en dat leek ons wel mooi. We hadden alleen geen zin om heel ver te rijden om een stukje te gaan wandelen en na wat rondneuzen op internet kwamen uit op de Kalmthoutse heide. Daar vonden we een wandeling die start in Huijbergen en dat is relatief dicht bij (ca. 60 km). De wandeling zelf was ongeveer 15 km.
Zoals de naam grenspark al zegt ligt dit grenspark Kalmthoutse heide zowel in Belgie als in Nederland.
Het park is opgericht in 2001 en heeft sinds 2016 het keurmerk van grensoverschrijdend stiltegebied. De Kalmthoutse heide is onderdeel van dit grenspark. Verder heb je nog de Hazenduinen, in dit open landschap vind je je in het zand een aantal typische planten zoals buntgras en zandzegge, de Putse Moer, in de Middeleeuwen werden hier veenlagen afgegraven en ontstonden er vennen, de Putse moer is een van die vennen, hier leven weer tal van libellen en typische amfibieën, het Relief, dit is soort duinlandschap en stamt nog uit de laatste ijstijden. De Noordzee lag toen droog en het zand is door westenwinden door de Scheldevallei hierheen geblazen. Er valt dus genoeg te zien op deze route.
We hadden in ieder geval een mooie dag uitgekozen want het zou vandaag zonnig en rond de 25 graden worden.
De route begint bij café/restaurant De Wolfshoek, en vanaf daar loop je eerst een stukje door een bosrijke omgeving.
Maar al snel kwamen we op een open stuk veld waar je weinig schaduw had en kon je goed merken dat het al behoorlijk warm werd.
Na dit stuk kwamen we eindelijk op de heide waar het ook warm was, maar toch een heel andere omgeving.
Verderop kwamen we bij de Putse Moer. Wat me opviel was dat we eigenlijk weinig of geen dieren tegenkwamen. Of het nu te warm was voor de ze of dat wij teveel kabaal maakte, ik weet het niet, maar we zagen heel weinig vogels of andere dieren. Of ze waren allemaal gevlucht voor de progressie rups.
Het landschap veranderde continue. We kwamen op een zandvlakte met duinen, dan weer in bos en weer in heide. De route zelf stond niet aangegeven en we probeerden de route te volgen van de kaartjes die ik had uitgeprint. Dat ging niet altijd even goed en we liepen dus een paar keer een stukje verkeerd. Of dat aan onze kaartleeskunst ligt dat weet ik niet maar ik was blij dat ik de route ook op mijn telefoon had gezet en dat we dankzij de GPS weer op het goede spoor konden komen als we verkeerd gelopen waren.
In het laatste stukje bos kwamen we zelfs nog een hertje tegen. Ik had mijn nieuwe compact camera met een groot zoombereik meegenomen en die kon ik nu dus goed uitproberen.
Het was een mooie wandeling, maar een goede 16 km waren we toch blij dat we weer terug waren want het was ondertussen flink warm geworden. Bij de Wolfshoek nog even lekker genoten van een lekker biertje. Juan die reed dus dat was geen probleem. Thuis hebben we niet veel meer gedaan. We waren moe en voldaan. Hieronder nog een aantal foto’s om een indruk te krijgen. Als je op een foto klikt dan zie je ze op vol formaat.
